1. Ölüm bir kurtuluştur. Hayatın zorluklarından bir kurtuluş, bir özgürleşmedir ve serbest bir âleme geçiştir.
Ölümden nasıl nimet olur
117
217
317
417
517
Yapmaya çalıştığımız bir işi hakkıyla yerine getirdiğimiz veya bir engel çıkar da yapma imkânımız olmadığı zaman, o iş üzerimizden kalkmış olur.
617
717
İşte ölüm de böy¬ledir. Hiç beklemediğimiz bir anda gelir ve artık taşımaktan aciz kaldığımız hayat yükünden bizi kurtarıverir.
817
2. Dünya hayatı sıkıntılı, problemli, dert ve ıstıraplarla doludur. Bazen bir zindan oluverir, insanı boğar, hayat çekilmez bir hal alır. Fakat ölüm geldiği zaman bütün bu sıkıntıları ve dertleri silip süpürür. Geniş, ıstırapsız, sonsuz, dertsiz ve gamsız bir hayat başlar.
917
3. İnsanın yaşı ilerledikçe hayat ağırlaşır, yaşamak zorlaşır. Kulağı az duyar, gözü az görür. Hastalıklar, ağrılar, sızılar birbiri peşi sıra gelir.
1017
Bütün bu dertler insanı ölüme biraz daha yaklaştırır. Yaşlı ve hasta olan insan bu dertlerden gerçek anlamda ancak ölüm sayesinde kurtulacağını bilir. Ölümün kendisi için bir nimet olduğuna inanır ve artık kabul eder.
1117
Bir an için ölümün olmadığını düşünelim. Bir tarafta, dedemiz, dedemizin dedesi, onun dedesi ve sayısız dedeler...Öbür tarafta ninemiz, ninemizin ninesi, onun ninesi ilâ ahir sayısız nineler...
1217
Her biri ayrı bir dert ve hastalık içinde inleyip dursalar, hayat hem onlar hem de bizim için ne kadar ağır ve çekilmez olacaktı değil mi? Ölüm ne kadar arzu edilecekti?İşte sadece bu cihetten bakılsa dahi ölümün büyük bir nimet olduğu ortaya çıkar.
1317
1417
1517
4. Ölümle uyku arasında çok yakın bir benzerlik vardır. Başta hastalar ve musibetler içinde kıvrananlar olmak üzere, herkes için uyku nasıl ki, bir istirahat ve rahmettir. Uykunun büyük kardeşi olan ölüm de musibetten bunalanlar ve intihar girişiminde bulunanlar için bir nimet ve rahmettir.
1617
1717
Tohumun ölümü açan bir çiçektir, çekirdeğin ölümü yeşeren bir fidandır, insanın ölümü de sonsuz âlemde yaşamaktır. Zaten cennete gitmek için ölüm tünelinden geçmek gerekmiyor mu?(Bediüzzaman Said Nursi, Mektubat, 1. Mektub)HAZRILAYAN: MEHMET PAKSU